Mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid

Zondag 7 juni, de dag dat mijn leven even in een nachtmerrie veranderde… De dag vloog voorbij! De hele dag was ik lekker bezig met het pakken van mijn koffer en ’s middags vierden we met de hele familie de 89e verjaardag van mijn lieve oma. Ik stond op het punt om naar bed te gaan. Het was ongeveer 21.15 uur, mijn schoonmoeder belde: “Hallo meisje.”, is wat ik hoorde. Ik hoorde het aan haar stem… Er is iets mis!

“Hallo meisje. Heb je de koffer al gepakt?” Ik vertelde kort over mijn dag en op de een of andere manier deed ik dat bijna huilend. Er gingen maar een paar seconden voorbij, toen zei ze: “Zit je? M. belde mij op, G. heeft een ernstig motorongeluk gehad.” Het volgende moment begon ik te huilen, ontzettend hard te huilen. Nee, dit kan niet! Ik viel op de grond en hoorde mijn schoonmoeder ook huilen. “Rustig maar, meisje! Het is waarschijnlijk alleen een gebroken pols.” En toch werd ik niet rustig. Samen met mijn vader ben ik naar haar toegereden en hebben we samen in ‘knuffelstand’ gehuild. Ik voelde het: dit is niet goed!

We wisten niets, helemaal niets. De vrienden met wie mijn lieve G. op vakantie was, wisten ook niets. Alleen dat mijn lieve G. naar een ziekenhuis in Douglas is afgevoerd met de traumahelikopter. Wat een nachtmerrie! Ik hoopte dat iemand heel hard riep: “BANANASPLIT!” Maar helaas… Mijn zwager was druk aan het bellen en mijn schoonmoeder en ik zaten aan een kop thee. De eerste keer dat ik niet genoot van een kop thee. We wisten niets en hoorden voorlopig ook nog niets. Wat een slopende uren!

Eenmaal thuis heb ik mijn lieve vriendinnetje C. gebeld. We zouden dinsdag op vakantie gaan naar Santorini. Bah, daar had ik echt géén zin meer in. Ik wilde naar mijn lieve G. Ik wilde goed nieuws horen, horen dat het een grap was. In de nacht ben ik gebeld door een vriend van mijn lieve G. Ze waren bij hem op bezoek geweest. Hij was er goed aan toe, op zijn wazigheid door de morfine na. Het bleek ‘enkel’ om een verbrijzelde linkerpols en verbrijzelde rechterduim te gaan. De vraag was waar hij werd geopereerd: Douglas, Manchester of Nederland. Maar nog belangrijker: geen inwendig letsel, geen nek- of hersenletsel. Wat een opluchting! En toch voelde ik dat het erger zou zijn dan men zei.

De nacht verstreek, terwijl ik geen oog dicht deed. Wat een vreselijke nacht! Ik wilde mijn lieve G. horen. En nog steeds hoorde ik het liefste dat het allemaal één grote grap was. Het besef dat dat moment niet zou komen, drong tot mij door. Mijn wekker ging en ik probeerde mij klaar te maken voor een nieuwe, onzekere dag. In de loop van de ochtend ging mijn telefoon! Ein-de-lijk! Er is nieuws! Ik greep naar mijn telefoon en zag dat het mijn lieve G. was. Wauw! Ik nam op en hoorde aan de andere kant van de lijn: “Hey lieverd.” Ik begon te snikken, ontzettend te snikken en kon geen zinnig woord uitbrengen. Zijn stem horen was ontzettend fijn! Een enorme opluchting!

G. vertelde dat hij op het punt stond om naar de O.K. te worden gebracht. Ze gaan hem dus in Douglas opereren. De dag verstreek. Mijn lieve G. drukte mij op het hart dat ik op vakantie moest gaan. Dus tegen het einde van de middag reed ik richting Zwolle. Telefoon in verbinding met mijn radio, zodat ik kon bellen als ik telefoon kreeg. Ik wilde niets missen! Hoe ik bij mijn vriendinnetje C. aan ben gekomen, weet ik niet. Ik kwam er, weliswaar als kip zonder kop! C. gaf mij een dikke knuffel en ik wachtte nog steeds op het telefoontje van mijn lieve G. Alles kon mij gestolen worden, ik wilde weten hoe de operatie was gegaan. Gelukkig is C. zo’n lieverd dat ze mij oppepte en we samen een hapje gingen eten in Zwolle.

Ons eerste bestelde gerechtje was in de maak. Mijn lieve G. belde! C. gebaarde dat ik naar buiten moest gaan. En daar zat ik: huilend van opluchting te luisteren. De operatie was geslaagd! Althans, dat leek zo. Mijn vakantie begon en mijn lieve G. vloog een aantal dagen later met mijn zwager – die inmiddels ook naar het eiland was gevlogen – terug naar Nederland. Ik kwam terug van vakantie. Het weerzien was emotioneel met tranen van beide kanten. Heerlijk om hem vast te kunnen houden! Helaas bleek de operatie op het eiland minder goed geslaagd dan aanvankelijk gedacht. Vanuit het streekziekenhuis bij ons in de buurt werd mijn lieve G. doorverwezen naar een professor in het UMC van Maastricht.

Mis! Er volgde een tweede operatie aan beide ledematen. Wat een domper! We overnachtten de nacht voor de operatie in een hotel in Maastricht. En daar gingen we: om 7.00 verlieten we het hotel en niet veel later kon ik afscheid nemen van mijn lieve G. Ik dwaalde rond in het ziekenhuis met een dik leesboek. Ik had vertrouwen in deze operatie, alle vertrouwen! Ondertussen kwamen mijn schoonouders aan bij het ziekenhuis en niet veel later werd ik gebeld door een verpleegkundige. G. was op zijn kamer en vroeg naar ‘zijn vriendin’. Eindelijk, we kunnen bij hem!

We troffen hem aan met een externe fixatuur op zijn linkerpols. De operatie is geslaagd! Eindelijk konden we weer vooruit kijken. Een dag later reden we weer naar de Achterhoek, mét onze lieve G. bij ons. Hoera! Inmiddels is de externe fixatuur verwijderd en heeft G. weer meer bewegingsvrijheid. Zijn zelfstandigheid is inmiddels grotendeels terug. Hoewel ik hem met alle liefde heb verzorgd, ben ik blij dat hij weer zelfstandig zijn dingen kan doen. Dat verdient hij! Midden september volgt er een laatste operatie, maar we zijn de afgelopen twee maanden vooral ontzettend dankbaar voor het feit dat hij vooruitgang boekt. Het scheelde een haartje of wij hadden onze lieve G. niet meer bij ons gehad.

Een nachtmerrie die veranderde in een ‘droom’. De droom en de mogelijkheid om weer vooruit te kunnen kijken. De droom om weer samen een toekomst op te bouwen.

Als ik iets heb beseft de afgelopen tijd, is het dat het leven te kort is om bij de pakken neer te gaan zitten. We hebben een zware, emotionele tijd achter de rug, waarin helaas nog twee andere, droevige momenten zijn gebeurd waarin twee dierbare mensen het leven hebben gelaten. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Een periode waarin we veel steun aan elkaar en onze familie en vrienden hadden. Maar ook een periode waarin – zoals ik gisteren tegen mijn lieve G. zei – we hebben geleerd dat het leven te kort is om zware rotsen te verzamelen. Kleine kiezelsteentjes, daar gaat het om. Kleine, prachtige kiezelsteentjes vol geluk en doorzettingsvermogen.

Om deze goede afloop, het voorspoedige herstel én ons 2,5-jarig samenzijn te vieren, genieten we vanavond fijn van een welverdiend etentje samen. Het eerste échte uitstapje samen sinds de afgelopen twee maanden. ❤

Let’s get social!
Bloglovin’ – Instagram – Pinterest